Tajemnicze gare routiere

O północy wsiedliśmy w autobus do Rabatu. O 8 byliśmy na miejscu. Bylibyśmy szybciej, gdyby nie długie postoje. W jakimś podrzędnym mieście po drodze staliśmy godzinę nie wiadomo po co (w środku nocy). Autobus był pierwszorzędny, klimatyzowany. Spało się cudnie. Cena 90 MAD. Są tańsze, ale ponoć gorszy komfort i dłużej jadą (nasz był pośpiech). W stolicy bardzo trudno jest się po angielsku dogadać. Jest stosunkowo mało turystyczna, więc i na co dzień języka nie potrzebują. Tuż obok Rabatu (po drugiej stronie rzeki) znajduje się bliźniacze miasto Sale i to na nim się skupiliśmy. Medyna nie była specjalnie interesujące, za to znaleźliśmy ciekawy meczet. Za zwiedzanie 10 MAD. Tuż po wejściu przyczepił się do nas lokalny. Myśleliśmy, że to przewodnik (za te nasze 10 MAD). Zaczął nam opowiadać o meczecie, później zaprosił nas na herbatkę. Marta wyczytała, że nie wypada odmówić, więc poszliśmy. Znowu daliśmy się nabrać. Myśleliśmy, że jest dla nas po prostu miły. Opowiadał o języku arabskim itp. Na koniec wyciągnął łapę. Chciał 20 MAD za osobę cwaniak jeden! Dostał od nas kilka złotych (choć nic nie powinien dostać) i się pożegnaliśmy w nieciekawych nastrojach. Mieliśmy mu wysłać wspólne zdjęcie, nie wyślemy. W samym Rabacie byliśmy obejrzeć niedokończony minaret (mocno charakterystyczny punkt). Wstęp bezpłatny. Plaża Rabatu mało ciekawa, mała. Ocean niepewny, bałem się wchodzić do głębokiej wody, bo były silne prądy i strasznie mnie wsysało do wody. Pływanie było dość ryzykowne. Gdy rano chcieliśmy przedostać się na dworzec autobusowy okazało się, że to nie takie proste. Pytaliśmy się o dworzec, po francusku "gare routiere". Pokazywali nam na dworzec taksówkowy albo nie wiedzieli o co chodzi. Dopiero jakiś dobry człowiek pomógł nam wyjaśnić taksiarzowi o co chodzi (i nie chciał za to pieniędzy!). A na dworcu wielki napis: GARE ROUTIERE. Jedziemy dalej.

Zdjęcia (9)

Komentarze (0)